Małe ssaki towarzyszące, w tym gryzonie (np. myszy, szczury, chomiki, świnki morskie, szynszyle), zajęczaki (np. króliki), mięsożerne (np. fretki), owadożerne (np. jeże) mogą być źródłem chorób odzwierzęcych. Weterynarz powinien być świadomy zagrożeń wynikających z ich posiadania, rzeczywistego ryzyka i sposobów transmisji infekcji. Niestety, bardzo wiele czynników patogennych obejmuje takie, o których wiedza jest ograniczona. Niemniej jednak, lekarz weterynarii powinien uczulić się na pewne przypadki.

Zoonozy  mogą być przekazywane przez wiele gatunków ssaków lub ograniczone tylko do konkretnych.Do tych pierwszych należą salmonelloza, jersinioza, kampylobakterioza, mykobakterioza, bordetelloza, wścieklizna, limfocytarne zapalenie opon mózgowych, kryptosporidioza, świerzb, dermatofytoza.

Natomiast, dla fretek specyficzna jest grypa.  Zwierzęta te, łatwo zakażają się oboma typami wirusa (A i B).  Udokumentowanych jest wiele przypadków transmisji zakażenia z ludzi na fretki. Istnieje ryzyko odwrotnej zależności, niestety dane na ten temat są ograniczone.

Streptobacillus moniliformis wywołuje szczurzą gorączkę. Przenosi się ona przez zadrapanie lub ugryzienie chorego zwierzęcia. Objawia się uogólnionym stanem chorobowym, wysypką oraz septycznym zapaleniem stawów. Ponadto, szczury są siedliskiem Leptospira interrorgans, chorobotwórczej dla ludzi.

Ryzyko choroby odzwierzęcej można zmniejszyć przez wdrożenie odpowiednich środków zapobiegawczych. Należy ograniczyć kontakt u osób o zwiększonym ryzyku zachorowalności (np u osób z immunosupresją) oraz stosować podstawowe zasady higieny.

Źródło: http://www.cliniciansbrief.com/article/zoonoses-small-mammals

Źródło zdjęcia: http://www.mrwallpaper.com/wallpapers/guinea-pig-hd-1680x1050.jpg

Dagmara Majewska