Wiele ludzkich leków wykazuje interakcje podczas absorpcji, w miejscu działania lub podczas eliminacji wątrobowej lub nerkowej. Może to skutkować mniejszą skutecznością lub toksycznością farmaceutyku. Niestety, relatywnie niewiele badań na ten temat zostało wykonanych w weterynarii. Warto, jednak, zapoznać się z kilkoma najnowszymi doniesieniami

Cymetydyna, bloker receptorów H2, jest silnym inhibitorem kilku enzymów z grupy cytochromu P450 oraz pompy przekaźnikowej.  Z tego powodu, obniża wydalanie nerkowe niektórych leków takich, jak teofilina, lidokaina, midazolam, propranolol. Alternatywą dla tego farmaceutyku powinny być famotydyna, nizatydyna, ranitydyna, które klinicznie nie wykazują tak znaczącej inhibicji cytochromu P450.

Ketokonazol, popularny farmaceutyk przeciwgrzybiczny, hamuje specyficzną grupę enzymów cytochromu P450 (CYP3A), która uczestniczy w przemianach wielu substratów, w tym leków. Ponadto, jest inhibitorem glikoproteiny P, transportera uczestniczącego w usuwaniu substancji obcych z wnętrza komórek przewodu pokarmowego, nerek, kanałów żółciowych oraz mózgu. W związku z tym, ketokonazol może zmienić biodostępność oraz klirens wielu leków. Między innymi zwiększa stężenie cyklosporyny  we krwi pozwalając na ustalenie niższych skutecznych dawek w długofalowej terapii. Doprowadza, także, do podwojenia koncentracji iwermektyny, co w konsekwencji może zwiększyć ryzyko pojawienia się objawów neurologicznych (szczególnie przy stosowaniu terapii z wysokimi dawkami lub u ras posiadających  defekt glikoproteiny P). Inne leki , przy których zauważa się osłabiony klirens w połączeniu z ketokonazolem to klomipramina, aminotryptylina, midazolam, alprazolam, cisaprid, fluoksytyna, zonisamid, winblastyna.

Antybiotyki z grupy fluorochinolonów hamują klirens teofiliny. U psów, enrofloksacyna może doprowadzić do 30 - 50% wyższych stężeń w osoczu leku rozszerzającego ostrzela a marbofloksacyna w dawce 5mg/kg - do 28%. Ponadto, doustne wchłanianie fluorochinolonów ulega ograniczeniu przy jednoczesnym stosowaniu farmaceutyków, które zawierają dwu- lub trójwartościowe kationy takie, jak aluminium, wapń, węgaln wapnia, cynk, żelazo czy magnez. Może to doprowadzić do zmniejszonego stężenia fluorochinolonów w miejscu działania i niepowodzenia terapeutycznego.

Stosowanie terapii wielolekowej stwarza ryzyko interakcji i ich zmienionego wpływu na działanie na organizm. Należy szczegółowo przeanalizować wszystkie przyjmowane przez pacjenta farmaceutyki zanim wprowadzi się do leczenia kolejne.

Źródło: http://www.cliniciansbrief.com/article/drug-interactions-polypharmacy

Źródło zdjęcia: http://www.diabetes-warrior.net/wp-content/uploads/2011/09/drugs-300x180.jpg

Dagmara Majewksa