Rosnący wzrost oporności gronkowców stanowi coraz większe wyzwanie dla lekarzy weterynarii. Niewykonanie badań antybiotykowrażliwości zakażeń często powoduje nieefektywny wynik leczenia i powstanie przewlekłej choroby. Ponadto problemem staje się ewentualne przekazywanie uodpornionych szczepów z ludzi na zwierzęta i odwrotnie.

Gronkowce oporne na metycylinę posiadają gen mecA, który koduje zmienne białko wiążące penicylinę PBP2a, które ma niskie powinowactwo do antybiotyków beta-laktamowych. Powoduje to uzyskanie przez bakterie oporności na karbapenemy, cefalosporyny, penicyliny oraz penicyliny w połączeniu z inhibitorami beta-laktamaz. Ponadto często posiadają one oporność na terapeutyki nielaktamowe, która także przekazywana jest genetycznie. Obejmuje ona fluorochinolony, linkozamidy, makrolidy, potencjalizowane sulfonamidy i tetracykliny. Z tego powodu przy leczeniu zakażeń gronkowcowych nie reagujących na antybiotyki pierwszego rzutu wybór terapii powinien być oparty na antybiogramie.

Do gronkowców opornych na metycylinę należy Staphylococcus pseudintermedius aureus, który kolonizuję skórę i błony śluzowe psów i jest u nich najczęstrzą przyczyną ropnego zapalenia skóry, a ponadto zakażeń pooperacyjnych i infekcji dróg moczowych. Kolejnym drobnoustrojem jest Staphylococcus scheliferi związany z ropnym zapaleniem skóry (szczególnie nawracającym ropnym zapaleniem skóry) i infekcjami uszu u psów z alergicznym zapaleniem skóry. Do tej grupy należy też Staphylococcus aureus kolonizujący około 30% populacji ludzkiej na całym świecie i będący główną przyczyną zakażeń skóry i tkanek miękkich u ludzi. Coraz częściej jednak odnotowuje się infekcje MRSA u zwierząt domowych i egzotycznych. Od psów jednak zwykle izoluje się S.pseudoepidermidius, natomiast u kotów oba występują z porównywalną częstotliwością.

W przypadku tych zakażeń zastosowanie terapii empirycznej będzie nieskuteczne. Najlepiej wybrać celowany antybiotyk i wykorzystać sprawdzony protokół terapii (tabela ze schematem dawkowania terapeutyków w przypadku zapalenia skóry spowodowanym gronkowcem metycylinoopornym w źródle). Opcje leczenia ogólnoustrojowego w takich przypadkach często ograniczają się do aminoglikozydów (amikacyna), chloramfenikolu i ryfampiny. Trzeba pamiętać, że kuracja infekcji spowodowanej gronkowcami metycylinoopornymi może trwać dłużej niż terapia przeciętnego zakażenia. W takim wypadku należy poważnie przeanalizować możliwe działania niepożądane tych leków.

W przypadku gronkowców metycylinoopornych za coraz skuteczniejszą uważa się terapię miejscową. Obejmuje ona kwas podchlorynowy, mupirocynę (2% maść), czy szampony, odżywki, spraye zawierające chlorheksydynę.

Źródło: http://www.todaysveterinarypractice.com/article.asp?articleid=T1305F03#article

Źródło zdjęcia: http://www.answersingenesis.org/articles/aid/v4/n1/genesis-of-mrsa

Dagmara Majewska