Wirus Schmallenberg, należący do rodziny Bunyaviridae, został po raz pierwszy zdiagnozowany w Niemczech w sierpniu 2011 roku. Szybkie rozprzestrzenianie się choroby doprowadziło do powstania 2456 ognisk w ciągu siedmiu miesięcy (406 u bydła, 1991 u owiec i 59 u kóz) na terenie Niemiec, Belgii, Holandii, Francji, Włoch, Luksemburga, Wielkiej Brytanii i Hiszpanii. Atakuje głównie owce i bydło, powodując u dorosłych zwierząt gorączkę, biegunki, spadek mleczności i ronienia. Młode rodzą się słabe oraz z wadami wrodzonymi takimi jak wodogłowie, niedorozwój mózgu, przykurcz stawów, skolioza, kręcz szyi, zaćma. Choroba przenosi się pionowo (przez łożysko) oraz poziomo- wektorami są komary i kuczmany.
Raport European Food Safety Authority, opublikowany w październiku, zawiera dane na temat analizy zakażeń wirusem Schmallenberg od 1 sierpnia 2011 do 31 lipca 2012 na terenie Unii Europejskiej. Identyfikacja przeprowadzana była za pomocą testów PCR, neutralizacji oraz serologicznego wykrywania przeciwciał, który co prawda pozwala stwierdzić infekcję, lecz nie daje żadnych informacji na temat występowania i przebiegu objawów choroby.
W sierpniu 2012 roku zgłoszonych zostało 294 stad z objawami AHS. We wrześniu i październiku liczba ta zmalała, chociaż ostry przebieg zakażenia u dorosłych krów obserwowano w sierpniu, we wrześniu i październiku. Dane zawarte w raporcie mogą być zaniżone ze względu na niespecyficzność objawów chorobowych i brak prawidłowej diagnostyki. Liczba przypadków w najbliższych miesiącach może ulec wzrostowi poprzez ekspozycję nieodpornych ciężarnych krów na ten szybko rozprzestrzeniający się patogen. Latem przypadki SBV odnotowano w kolejnych krajach: Danii, Finlandii, Szwecji, Szwajcarii oraz Polsce (zachodnie województwa). Inne źródła donoszą też o obecności wirusa w Austrii i Irlandii.
Prognostycy twierdzą, że w 2013 roku choroba rozszerzy się na terytoria wschodniej i południowej Europy. Lekarze weterynarii powinni być więc wyczuleni na wyżej wymienione objawy. Choroba nie podlega jeszcze obowiązkowi rejestracji, jednak w większości państw zalecane jest zgłaszanie przypadków odpowiednim jednostkom.
Urszula Ejlak
źródła: http://www.promedmail.org/
http://www.efsa.europa.eu/en/supporting/pub/360e.htm
