Na rynku istnieją różne rodzaje igieł chirurgicznych. Przed wyborem najwłaściwszej należy szczegółowo przeanalizować charakter zszywanej tkanki (np. gęstość, elastyczność), topografię rany (głęboka lub powierzchowna). Dopiero później można dostosować narzędzie opierając się na wytrzymałości, giętkości oraz ostrości. Te wszystkie cechy wynikają ze specyficznej budowy, na którą składają się ostrze, trzon oraz końca od strony nitki. Dobór odpowiednich rozmiaru i kształtu pozwala na uzyskanie najlepszego komfortu posługiwania.
Budowa ostrza wpływa na zdolność penetracyjną narzędzie, należy ją dostosować do charakteru zszywanej tkanki. Narządy miąższowe, mięśnie oraz tłuszcz mogą być zbliżone przy użyciu igły tępej o zaokrąglonym wierzchołku. Dzięki temu nie dochodzi do ich rozcinania. Przy zabiegach na jelitach lub tkance podskórnej można wykorzystać igły klujące, ostro zakończone. Tkanki trudniejsze do penetracji, np skóra wymagają igieł tnących lub odwrotnie tnących. Te ostatnie są bardziej wytrzymałe i wiążą się z mniejszym ryzykiem przecięcia tkanek. Przy zabiegach na ścięgnach lub operacjach sercowo- naczyniowych najlepiej sprawdzają się kłująco-tnące o ostrym wierzchołku i odwrotnie tnących krawędziach. Igły szpatułkowe wykorzystuje się w okulistyce.
Budowa trzonu pozwala na dostosowanie możliwości manipulacyjnych do topografii zszywanej tkanki. Igły proste służą do ręcznego posługiwania się, zagięte wymagają igłotrzymacza. Wielkość zagięcia, który wyraża się stosunkiem do wycinka koła, powinien być wprost proporcjonalny do głębokości i dostępności rany. Przy zabiegach weterynaryjnych najczęściej stosuje się tzw. 3/8 oraz 1/2. Te pierwsze są łatwiejsze w manipulacji, gdyż wymagają mniejszego nawracania i odwracania. 1/2 oraz 5/8 wybiera się do ran głębokich. Natomiast 1/4 stosuje się w okulistyce
Długość wybranej igły powinna pozwolić na połączenie obu krawędzi rany podczas wykonywania jednego ruchu. Należy jednak pamiętać, że wraz z długością igły wzrasta także jej średnica w stosunku 8:1. Z tego powodu trzeba rozważyć najlepszy kompromis pomiędzy długością i łatwością szycia a średnicą narzędzia i wiążącym się z tym dodatkowym urażaniem tkanki.
Współcześnie nie zaleca się korzystanie z igieł, które wymagają dodatkowego nawlekania nici przed użyciem. Wywołują one większy opór w momencie przenikania przez tkanki, co doprowadza do powstawania niepotrzebnych mikrourazów. Zgodnie ze sztuka lekarską najlepiej stosować szwy atraumatyczne, w których igła i nić stanowią ciągłość.
Podsumowując, idealna igła do zabiegu powinna być atraumatycznie połączona z nicią, wystarczająco długa, aby jednocześnie połączyć dwa brzegi tkanek. Jednocześnie powinna mieć możliwie najmniejszą średnicę w celu ograniczenia dodatkowych uszkodzeń, a zagięcie dostosowane do głębokości rany.
Źródło: Findji L., Dupre G., Handbook of ligatures and sutures in vetrinary surgery
Źródło zdjęcia: http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/3/3a/HechtnaaldenB.jpg
Dagmara Majewska
